Bugün yine düşünceden düşünceye uzun atlama yaparken aklıma birşey takıldı
ilişkilerimizle alakalı
Bizler hayatımıza birini dahil etmek istediğimizde onun hayallerimize uygun olup olmadığına bakıyoruz
aslında böyle olması tuhaf değil mi ?
Bakıyoruz karşımızdaki insana
kafamızdaki yarattığımız tabloya ne kadar uyuyor :
yakışıklı tamam
 yaşı 25- 35  arası
tamam
okumuş kendini geliştirmiş mi
ailesiyle bağları kuvvetli mi
nazik mi
 tamam
Bunlar bizim önceden belirlediğimiz ve belirlemekte de kendimizde haklılık payı gördüğümüz kriterler
(bunlar kişiden kişiye illa ki değişiklik gösterecektir)
biz hayallerimizde tasarımı yapıp, içine cuk diye oturacak birini arıyoruz öyle değil mi
sonra bu özelliklere sahip olanlara açıyoruz kapılarımızı
sonra ne oluyor
söyleyeyim hayallerimiz elimizde patlıyor.
çünkü bu özelliklere sahip insanlarla da anlaşabileceğimiz muamma
çünkü hayaller kurabileceğimiz biriyle olmamız lazım, hayallere uygun kişiyle değil.
Sırf istediğimiz özelliklere sahip oldukları için hayatımıza almayı düşündüğümüz insanların yanlışlarını görmezden gelebiliyoruz. Ne de olsa kafamıza göre birini bulduk.
Amerika da yapılmış bir araştırmaya göre kadınların evlilikten ve ilişkiden beklentileri çok yüksek. Öyle ki işe gitmek için bile eşinin onu motive etmesini bekliyor büyük bir kesim.

Bir hikaye var.
Allah Hz. Musa' dan,Yahudilerin ona bir kurban kesmesini istiyor.
Hz. Musa gidip kavmine durumu anlatıyor, kavmi de Ya Musa Allah'a sor nasıl bir kurban istiyor diyor.
Hz. Musa Allah' a soruyor , Allahta ona bir inek kesmelerini söylüyor. Daha Sonra kavmi Hz. Musa yı defalarca Allahtan ineğin özelliklerini belirtmesi için ricada bulunuyor.Ve en sonunda niteliklere uyan zayıf sarı bir inek bulmaları gerekiyor. Binbir güçlükle o ineği bulup kurban ediyorlar.Bu kıssa dan şu hisse çıkıyor. İnsanlar kendi işlerini zora sokmakta çok başarılılar.
Bizlerde kendi hayatımızı, ilişkilerimizi zora sokmaktan vazgeçsek hiç fena olmayacak.
Ne dersiniz ???

Bundan yaklaşık 8 - 10 yıl önce kendim için nasıl bir hayat düşlüyorduysam bugün de aynısını düşlüyor ve istiyorum.

herşey aynı
sohbetler, insanlar...
adım attığınız her yerde bir yavşak çıkabiliyor karşınıza
ama adam gibi adamlar yoklar ortada
acaba biz kadın gibi kadın olmadığımız için mi çıkmıyolar karşımıza.
dejenere oldukça sığlaşıyoruz
muhabbetlerin bel altı olmasının
insanların kendilerini medeni sanmasıyla ilişkili oluşu ne kadar da acınası bir durum yaratıyor.